Σου γράφω πάλι από ανάγκη...

Σου γράφω πάλι από ανάγκη,

και αυτό γιατί κουράστηκα.

Κουράστηκα να προσποιούμαι,

κουράστηκα να υποκρίνομαι,

κουράστηκα να χάνομαι και να κρύβομαι πίσω από ψέματα.

Αν η αγάπη είναι ψέμα τότε για μια φορά ακόμα

θα 'θελα να νιώσω μέσα μου το μίσος.

Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι η αγάπη θα κρύβει τόση δυστυχία.

Τον αγαπώ.

αυτό το ξέρω, μα ο εγωισμός και η υπερηφάνεια μου

δε μ' αφήνουν να του το δείξω.

Φοβάμαι, φοβάμαι να πλησιάσω.

Να πλησιάσω τη σκιά του, μη νιώσει την αμηχανία μου.

αν η αγάπη είναι φόβος, θα ήθελα για μια φορά ακόμα

να νιώσω μέσα μου το μίσος.

Βαρέθηκα. Όμως είμαι δειλή, πολύ δειλή.

Φοβάμαι, φοβάμαι μια λέξη. Την αγάπη.

αν η ζωή είναι τέτοια αγάπη, σας τη χαρίζω.

Καληνύχτα Θεσσαλονίκη.

Πάνω απ' τη πόλη αυτή εύχομαι απόψε, ν' απλωθεί το πιο γλυκό και ανάλαφρο όνειρο.